jueves, 10 de junio de 2010

Hoy tengo mucho que recordar, mucho que pensar y sobre todo mucho de lo que hablar…


Hoy ya hace 10 años de ese mal sueño que pasé, ese 10 de junio de 2000, ese día tan duro para mucha gente, pero sobre todo para nuestra familia. Esa pérdida de ese ser querido, de ese ídolo de la familia, de esa persona que se hacía querer y sobre todo que quería…
Nunca podré olvidar esas últimas palabras de su boca, pero a la vez tampoco podré olvidar su último “te quiero”, las dos últimas palabras que salieron de su boca…
Sin dejar atrás, esa semana que era vegetal, pero que espero a que volviera para poder dejarnos, para que pudiera disfrutar de sus últimos días sin estar a su lado…
Lo echo de menos, echo de menos sus abrazos, sus caricias, sus buenos días, sus buenas noches, sus te quiero… pero lo que más echo de menos es no poder decirle que lo quiero, que era mi vida, que él me guiaba, que él me protegía, que él me entendía y sabía que decirme en todo momento y para todo… pero eso ya no puede ser, ya no lo volveré a tener delante de mí, ni al lado, ni abrazándome, pero solo en carne y hueso porqué se que lo sigue haciendo porqué lo noto, porqué lo siento…
Ahora lucho, lucho para tirar adelante, para recordarle, para seguirle, pero sobre todo para ser alguien, que es lo que él quería… y eso voy hacer hasta el fin de mi vida, hasta que mi día llegue… Cuando lo recuerdo, me siento, aspiro y respiro, y después cojo la moto y me voy a su plaza, esa plaza que le dieron a él, solo a él, porque la gente lo quería y lo quiere, por eso me siento acompañada, lo puedo recordar y lo siento junto a mí. Porque esa plaza me hace sentirlo junto a mí, me hace recordar esa infancia feliz a su lado, esos momentos, recuerdos que tengo de él, esas fotografías que no puedo dejar apartadas porque él era el que me daba fuerzas para seguir adelante, para luchar por eso que quiero y sobre todo para seguir con una sonrisa de oreja a oreja día a día…
Solo puedo recordarle con su pipa, con su sonrisa y sobre todo con su amor, amor hacia los demás, porque siempre eran antes los otros que él. Y así lo hizo hasta el último segundo de su vida, siempre pensando en los demás y no pensando en él. Hubiera dado su vida por otros, pero que los otros no la dieran por él. Así era mi padre y así lo voy a recordar siempre.

GRÀCIES PAPI PER HAVER SIGUT QUI HAS SIGUT i GRÀCIES PER ESTAR AL MEU COSTAT SEMPRE PERQUÈ SE QUE ESTIGUIS AON ESTIGUIS SEMPRE EM PROTEGIRÀS I CUIDARÀS…!


T’ESTIMAVA, T’ESTIMO i T’ESTIMARÉ FINS LA MEVA ÚLTIMA CENTÈSIMA DE SEGON DE LA VIDA IGUAL QUE VAS FER TU!





Avui també fa 10 anys d’aquella amistat que va començar tant forta i tant necessitada, d’aquella amistat que mai acabarà, que mai m’abandonarà, que mai em deixarà de costat quan necessiti algú que m’escolti, que m’ajudi i sobretot que no em deixi mai... Aquesta amistat es la teva, tu ja ho saps de molt bona mà i es per això que t’haig de donar les gràcies també a tu per tot el que has fet durant tots aquests anys perquè no ha estat poc, però se que ho has fet perquè ho has sentit, perquè ho has necessitat, perquè m’estimes i t’estimo... Gràcies per les teves forces per fer-me entendre que haig de seguir i que l’haig de recordar amb un somriure d’orella a orella... GRÀCIES! T’ESTIMO!

També gràcies a tu, que ets com un germà, que m’ajuda i m’escolta i sobretot estàs a cada segon al meu costat. M’has donat forces durant tots aquests anys i no parlo d’aquests últims 10 anys, sinó dels 21 anys que porto al teu costat... GRÀCIES CARINYU! Ho ets tot i sempre ho seràs! T’ESTIMO!





Ahora eres tu el que me ayuda a seguir, el que me ayuda a recordarlo, el que me ayuda ser feliz. Porque contigo soy feliz, porque me haces feliz a cada instante, en todos los momentos que paso a tu lado son únicos, inolvidables, sensacionales… Estos días he estado pensando lo mucho que significas, lo mucho que te echo en falta, lo mucho que haces día a día… ¿Te acuerdas de esa conversación que hablábamos de ellos? ¿De esas palabras que salían de nuestras bocas? ¿De esas sonrisas cuando los recordábamos? ¿De esas lágrimas? ¿De esa felicidad al poder hablar de ellos? Esa conversación nunca la podré olvidar, porque contigo podía hablar, podía recordarlo felizmente, podía sentirme como si estuviera con nosotros a nuestro lado… Todos los momentos que he estado pasando contigo han sido y son únicos, porque puedo ser yo, puede ser feliz, y sobre todo me siento querida a tu lado… ¿Sabes por qué te quiero? Por lo que llego a ser cuando te tengo a mi lado, cuando me miras, cuando me abrazas, cuando me sonríes, cuando te siento a mi lado… No te quiero por quien eres o por lo que eres, sino porque soy feliz. Dicen que ahora no puedo evitar esa sonrisa y es porque tú me la sacas día tras día…
Y ahora que no puedes estar aquí, están ellos, tus “pulseras”, tus vidas… para decirme que me recuerdas, que me hechas en falta, que me tienes en tu cabeza. Todo esto no te lo podré pagar nunca con palabras ni hechos, porque no tiene precio.
Contigo soy diferente, diferente a lo que he sido durante estos años, porque vuelvo a ser yo, pero todo gracias a ti.
Solo espero que tu sueño se pueda hacer realidad porque te lo mereces, porque lo necesitas, porque lo quieres, y porque sé que vas a luchar hasta el último segundo. Como haces siempre, como has hecho durante estos dos últimos años. Se te han hecho realidad muchos sueños, pero aun te faltan otros, y uno de ellos se te cumplirá en unos días, que se que se harán largos, pero que valdrán la pena haber esperado y haber sufrido como haces siempre. Y uno de los otros te lo voy a demostrar, dar y sobre todo hacer del día a día un día especial e inolvidable como te mereces. Porque quiero luchar por lo que quiero hasta el final y eso que quiero eres ¡tú! Gracias por hacer que estos días se hagan más suaves con ellos, porque son duros pero sé que lo superaré, que tiraré adelante. Te echo de menos, pero te recuerdo y quiero que lo consigas porqué te lo mereces.

¡TE QUIERO!





10/06/10

No hay comentarios:

Publicar un comentario