viernes, 6 de agosto de 2010

Un 11 de Marzo del 2004 aprendí ha decir lo que siento día tras día sin dejarlo para el día siguiente...


Después de tanto tiempo teniendo este sentimiento como un “tabú” en mi vida, necesito sacar todo ese dolor que siente mi corazón al recordar ese 11 de Marzo del 2004.
Nunca olvidaré como me dieron esa noticia tan triste, hacía 3 horas que estábamos en clase, escuchando y todos felices, cuando picaron a la puerta, era la coordinadora, nos anunciaba que había habido un atentado en Madrid, una catástrofe, teníamos que hacer unos minutos de silencio en el patio, en las pistas de básquet y hándbol, yo al principio no podía reaccionar, me quedé sin palabras. Cuando pude reaccionar no pude aguantar la rabia y el dolor que sentía. ¿Y si les había pasado algo a mis amigos o familiares de ellos? Me empezaron a venir tantas preguntas y sin respuesta alguna. Yo intentaba llamar pero no podía solo me salían los contestadores… Los minutos de silencio se hicieron eternos, solo se escuchaban mis lágrimas, lágrimas que no paraban. No podía seguir, necesitaba saber que pasaba, si a alguien le había pasado algo, si no podría volver a ver alguno de ellos. Solo podía pensar que hacía un mes había estado con ellos, riendo, hablando, recordando viejos momentos en el internado “Montfort”. Me daba miedo poder llegar a escuchar que alguien había muerto en ese atentado, con víctimas que no tenían la culpa de los problemas políticos entre estos países. Pasaban las horas y yo no podía terminar de creer todo lo que había sucedido. Mis compañeros y amigos de tantos años no sabían cómo animarme después de todo lo sucedido. Yo no quería que me dijeran nada, simplemente quería saber si estaban todos bien y que a nadie le había pasado nada.
Mi tutor, al ver que yo no podía estar atenta, que mis lágrimas no paraban de caer por mi cara, que no paraba de ir al baño a buscar papel, me ordenó que llamara algún familiar para irme a casa, a tranquilizarme, a poder hablar con mis amigos y que sobretodo descansara.
Al llegar a casa los móviles seguían desconectados, pero al cabo del día, bien dadas las 10 de la noche empecé a saber de amigos, algunos me decían que habían perdido el tren ese mismo día, otros que familiares suyos habían muerto y otros que aun no sabían nada de padres, tías, hermanos. Algunos no encontraron sus cadáveres hasta al cabo de unos días y de otros amigos que seguía sin tener noticias. Mis pensamientos ya no podían ser buenos, algo en mi corazón decía que habían muerto pero mi cabeza no quería pensar en ello. Al final supe que 5 amigos estaban en ese vagón, en el vagón de ese túnel negro sin salida, el vagón de la muerte. Esos días fueron de muerte, no era persona, solo quería irme, hacer preguntas de por qué ellos y no yo, todas aquellas preguntas que hoy en día aun no puedo contestar…
Me hubiera gustado poderme despedir con un siempre os llevaré en mi corazón pase lo que pase, pero no pude, no tuve tiempo a poderles decir que esos meses en el internado habían sido estupendos a su lado, que esos meses nunca se podrían borrar de mi cabeza… Pero lo sucedido no me dejó hacerlo. Desde entonces siempre he tenido esa angustia en mi corazón, ahora no hay día que pase que no les diga a aquellas personas que me quiero, que los quiero y que pase lo que pase siempre estarán en mi corazón…
Solo pido que algún día todas aquellas personas que nos han hecho pasar por todo este dolor paguen por el daño que nos han hecho a nosotros al perder a esas personas que tanto queríamos y que nunca más podremos decirles lo mucho que nos los queremos…
De este triste día ya hace 6 años y 5 meses y por primera vez puedo hablar de esos días tan duros que pasé, y que paso cada vez que voy a Madrid y sé que no los podré volver a ver junto a mí…
¡OS QUIERO MUCHO MIS NIÑ@S! estéis donde estéis siempre os llevaré junto a mí, en mi corazón, sin dejar de recordar ni un segundo en todos los momentos vividos junto a vosotros…

Os dejo dos canciones que nunca podré dejar de escuchar y nunca dejaran de venirme esas imágenes junto a vosotros en ese internado llamado “Montfort” que hizo que todo esto lo viviera en primera persona, y mi dolor día tras día sabiendo que todo lo vivido junto a vosotros nunca podré olvidar y mucho menos olvidaros…
http://www.youtube.com/watch?v=UWRv2Ltifnk
http://www.youtube.com/watch?v=aYxH5RfQ7as&feature=related
GRACIAS por todo… Y recordad que siempre os tendré en mi corazón, nunca dejaré que todos esos recuerdos queden en el pasado porqué siempre estarán presentes en todos los momentos, en todas las imágenes, en todo… Aquí nos conocimos y aquí os recordaré...

martes, 27 de julio de 2010

Días grises...


Días grises los que estoy pasando.
Quiero pensar que todo es perfecto, pero mi otro yo no lo ve todo tan perfecto como yo. Me gustaría poder decir que estoy feliz al 100% pero no puedo, algo me hace tirarme para atrás, ¿Qué será? No lo sé. ¿Qué es lo que me hace decir que mis días son grises? Me gustaría poderlo decir, pero no tengo respuestas.
Mis miedos cada día son más grandes, mis miedos cada día están más presentes. Mis malos pensamientos siempre están rondando por mi pequeña cabeza. Mis dudas no pueden desaparecer. Mis deseos de tenerte siempre a mi lado.
Sé que me haces feliz, sé que cada segundo contigo siempre es mi mejor momento, sé que nuestra historia es mi cuento favorito entre todos, sé que crees en mi igual que yo creo en ti, sé que un beso vale más que mil palabras, sé que una mirada tuya hace que todo sea perfecto, sé que una palabra saliendo de tu boca es esa palabra que necesito escuchar, sé que sabes decir y demostrar todo aquello que mi corazón necesita oír y saber, sé que todo es perfecto a tu lado, sé que yo tengo mis defectos pero tú los transformas en virtudes, sé que tu mirada habla sola, sé que la distancia no se puede interponer entre nosotros; pero después empiezan mis miedos, ¿y si te vas de mi lado? ¿Y si todo lo perfecto es un engaño? ¿Y si mi vida sin ti no es lo mismo? ¿Y si todo termina? ¿Y si esta perfección es mi perfección y no la tuya? ¿Y si no puedo darte lo que de verdad te mereces? Y si ¿…? Pueden ser mis miedos los que me hagan dudar de todo pero sé que tengo que cambiar pensar en el hoy y dejar atrás el futuro…
¿Cómo puedes quererme si ni yo me quiero a mí? Mucha gente me pregunta cómo puedo quererte si ni si quiera me quiero yo, pero no encuentro ninguna respuesta, tu eres mi vida, no vivo por ti pero si por nosotros. Es curioso como una persona puede hacer que tus días grises se vayan aclarando, ¿Sera que mis días grises están presentes ahora por qué no te veo? Porque cuando tú estás mis días grises se convierten en perfectos días con una luz blanca, de color, de sinceridad, con ganas de hacer mil cosas junto a ti…
Mi corazón cuando estás conmigo está tranquilo, está lleno de felicidad, de sinceridad, de amor… Pero cuando no estás llora por quererte sentir, porque te extraña, porque te necesita…
Je t’aime!

Desearía que estuvieras aquí para decirme qué dirección tomar, pero sé que en mi corazón siempre estarás pasen los años que pasen. El domingo faltabas en esa mesa de cuatro, celebrando tu Santo con una felicidad. Todo eso ya no está, solo te pudimos recordar con una sonrisa de oreja a oreja, recordando todos los momentos vividos junto a ti… Te echamos de menos cada día, pero los días clave aun se nota más tu ausencia… Tu hermana solo sabe que hablar de ti; tus cuñad@s recuerdan lo bueno que eras y lo que se extraña tus conversaciones; tu mujer solo sabe llorar cada vez que se dice tu nombre o cuando recordamos y yo; tu hija a cada instante recuerdo tus palabras, tus abrazos, tus besos, tu olor, tus conversaciones, las horas delante el piano luchando por aquello que nos hacía feliz aunque nuestras discusiones teníamos cuando no me salían las canciones, y millones de cosas que añoro días tras día… ¡¡Estés donde estés no nos dejes jamás!!
T’estimem!


27/07/10

domingo, 13 de junio de 2010

Las mariposas del amor…


Cada vez que te veo mi cuerpo tiembla, mi cuerpo se vuelve hierba, se derrumba pero a la vez mi corazón está feliz, feliz por tenerte, feliz por amarte, feliz por desearte…
Esas mariposas del amor, son perfectas, son únicas, son maravillosas… Mientras mi barriga suena con un “runrún” mi corazón habla con un “te quiero”. Esa sensación es tan bonita que solo deseo que sea mañana para volverlo a sentir y notar…
Dicen que los cuentos de hadas, príncipes y princesas no existen, que todo es un sueño. Y éste se me está haciendo realidad. Ahora puedo decir que si que existen estos cuentos y que son sensacionales. Una experiencia a tu lado es como un ángel caído del cielo. Como si el mundo parara para nosotros, solo existiendo tú y yo.
¿Quién diría que todo esto se estaría haciendo realidad? Porqué yo no hubiera dicho nunca que todo lo que estoy viviendo se haría realidad algún día. Y menos en un tiempo como el que estamos… Pero sí, ahora puedo dar fe que todo está sucediendo, que nada pasa por pasar, que todo tiene un motivo para que pase. Ahora también puedo dar fe de lo que es tener las mariposas en la barriga cada vez que te veo, que te siento, que te tengo…
Muchas veces si no nos amamos a nosotros mismos, nadie nos va a poder amar. Si no luchamos por lo que queremos, nadie luchará por nosotros. Si nos pensamos que somos menos, nunca tendremos lo que nos merecemos y a la vez tendremos lo que creemos merecer… Es bonito poder darlo todo por el otro, no vernos inferiores, luchar hasta el final, no rendirnos, creernos que merecemos más... Porqué así, amándonos, creyendo la verdad de lo que nos merecemos llegaremos donde debemos llegar…
Una sonrisa tuya es un feliz día para mí. Una lágrima cayendo por tu ojo significa un día de tristeza para mí… Hace 9 meses no me hubiera imaginado que todo esto me llegaría a pasar algún día, pero ahora que me pasa, ahora sé lo que es estar enamorada de alguien que te quiera, de alguien que sea capaz de dar su vida, de jugarse su puesto para que tu estés bien, para que no estés mal, para verte sonreír…
Mi estrella iluminará por ti, porqué me sientas cerca, para que cuando no podamos estar juntos, miremos al cielo y nos sentiremos cerca… Esa estrella será solo tuya y mía… ¿La recuerdas? Esa que nos hacía sonreír, nos daba la vida, nos guiaba, esa que nos marcaba el camino para seguir adelante, esa que nos hacía pensar en ellos… Pues esa misma será la que nos hará estar uno con el otro, mirándola sabremos que estamos juntos… Te sentiré aquí a mi lado, notaré tus brazos abrazándome mientras estamos tumbados mirándolas, notaré tu olor…

Gracias por tu día a día, por la sonrisa que me transmites cada día, por la felicidad que me das, por las ganas de luchar que me das sin poderlo evitar, por las motivaciones… No sé cómo llegarte agradecer todo esto, pero sé que a la vez te sirve con tan solo luchar y lo haré, lucharé por ti, por todo lo que me pueda llegar a pasar o cambiar, pero valdrá la pena porqué por ti hasta el fin del mundo…

No quiero que terminen nunca esas mariposas del amor... Del amor que siento por ti…

¡TE QUIERO!


13/06/10

jueves, 10 de junio de 2010

Hoy tengo mucho que recordar, mucho que pensar y sobre todo mucho de lo que hablar…


Hoy ya hace 10 años de ese mal sueño que pasé, ese 10 de junio de 2000, ese día tan duro para mucha gente, pero sobre todo para nuestra familia. Esa pérdida de ese ser querido, de ese ídolo de la familia, de esa persona que se hacía querer y sobre todo que quería…
Nunca podré olvidar esas últimas palabras de su boca, pero a la vez tampoco podré olvidar su último “te quiero”, las dos últimas palabras que salieron de su boca…
Sin dejar atrás, esa semana que era vegetal, pero que espero a que volviera para poder dejarnos, para que pudiera disfrutar de sus últimos días sin estar a su lado…
Lo echo de menos, echo de menos sus abrazos, sus caricias, sus buenos días, sus buenas noches, sus te quiero… pero lo que más echo de menos es no poder decirle que lo quiero, que era mi vida, que él me guiaba, que él me protegía, que él me entendía y sabía que decirme en todo momento y para todo… pero eso ya no puede ser, ya no lo volveré a tener delante de mí, ni al lado, ni abrazándome, pero solo en carne y hueso porqué se que lo sigue haciendo porqué lo noto, porqué lo siento…
Ahora lucho, lucho para tirar adelante, para recordarle, para seguirle, pero sobre todo para ser alguien, que es lo que él quería… y eso voy hacer hasta el fin de mi vida, hasta que mi día llegue… Cuando lo recuerdo, me siento, aspiro y respiro, y después cojo la moto y me voy a su plaza, esa plaza que le dieron a él, solo a él, porque la gente lo quería y lo quiere, por eso me siento acompañada, lo puedo recordar y lo siento junto a mí. Porque esa plaza me hace sentirlo junto a mí, me hace recordar esa infancia feliz a su lado, esos momentos, recuerdos que tengo de él, esas fotografías que no puedo dejar apartadas porque él era el que me daba fuerzas para seguir adelante, para luchar por eso que quiero y sobre todo para seguir con una sonrisa de oreja a oreja día a día…
Solo puedo recordarle con su pipa, con su sonrisa y sobre todo con su amor, amor hacia los demás, porque siempre eran antes los otros que él. Y así lo hizo hasta el último segundo de su vida, siempre pensando en los demás y no pensando en él. Hubiera dado su vida por otros, pero que los otros no la dieran por él. Así era mi padre y así lo voy a recordar siempre.

GRÀCIES PAPI PER HAVER SIGUT QUI HAS SIGUT i GRÀCIES PER ESTAR AL MEU COSTAT SEMPRE PERQUÈ SE QUE ESTIGUIS AON ESTIGUIS SEMPRE EM PROTEGIRÀS I CUIDARÀS…!


T’ESTIMAVA, T’ESTIMO i T’ESTIMARÉ FINS LA MEVA ÚLTIMA CENTÈSIMA DE SEGON DE LA VIDA IGUAL QUE VAS FER TU!





Avui també fa 10 anys d’aquella amistat que va començar tant forta i tant necessitada, d’aquella amistat que mai acabarà, que mai m’abandonarà, que mai em deixarà de costat quan necessiti algú que m’escolti, que m’ajudi i sobretot que no em deixi mai... Aquesta amistat es la teva, tu ja ho saps de molt bona mà i es per això que t’haig de donar les gràcies també a tu per tot el que has fet durant tots aquests anys perquè no ha estat poc, però se que ho has fet perquè ho has sentit, perquè ho has necessitat, perquè m’estimes i t’estimo... Gràcies per les teves forces per fer-me entendre que haig de seguir i que l’haig de recordar amb un somriure d’orella a orella... GRÀCIES! T’ESTIMO!

També gràcies a tu, que ets com un germà, que m’ajuda i m’escolta i sobretot estàs a cada segon al meu costat. M’has donat forces durant tots aquests anys i no parlo d’aquests últims 10 anys, sinó dels 21 anys que porto al teu costat... GRÀCIES CARINYU! Ho ets tot i sempre ho seràs! T’ESTIMO!





Ahora eres tu el que me ayuda a seguir, el que me ayuda a recordarlo, el que me ayuda ser feliz. Porque contigo soy feliz, porque me haces feliz a cada instante, en todos los momentos que paso a tu lado son únicos, inolvidables, sensacionales… Estos días he estado pensando lo mucho que significas, lo mucho que te echo en falta, lo mucho que haces día a día… ¿Te acuerdas de esa conversación que hablábamos de ellos? ¿De esas palabras que salían de nuestras bocas? ¿De esas sonrisas cuando los recordábamos? ¿De esas lágrimas? ¿De esa felicidad al poder hablar de ellos? Esa conversación nunca la podré olvidar, porque contigo podía hablar, podía recordarlo felizmente, podía sentirme como si estuviera con nosotros a nuestro lado… Todos los momentos que he estado pasando contigo han sido y son únicos, porque puedo ser yo, puede ser feliz, y sobre todo me siento querida a tu lado… ¿Sabes por qué te quiero? Por lo que llego a ser cuando te tengo a mi lado, cuando me miras, cuando me abrazas, cuando me sonríes, cuando te siento a mi lado… No te quiero por quien eres o por lo que eres, sino porque soy feliz. Dicen que ahora no puedo evitar esa sonrisa y es porque tú me la sacas día tras día…
Y ahora que no puedes estar aquí, están ellos, tus “pulseras”, tus vidas… para decirme que me recuerdas, que me hechas en falta, que me tienes en tu cabeza. Todo esto no te lo podré pagar nunca con palabras ni hechos, porque no tiene precio.
Contigo soy diferente, diferente a lo que he sido durante estos años, porque vuelvo a ser yo, pero todo gracias a ti.
Solo espero que tu sueño se pueda hacer realidad porque te lo mereces, porque lo necesitas, porque lo quieres, y porque sé que vas a luchar hasta el último segundo. Como haces siempre, como has hecho durante estos dos últimos años. Se te han hecho realidad muchos sueños, pero aun te faltan otros, y uno de ellos se te cumplirá en unos días, que se que se harán largos, pero que valdrán la pena haber esperado y haber sufrido como haces siempre. Y uno de los otros te lo voy a demostrar, dar y sobre todo hacer del día a día un día especial e inolvidable como te mereces. Porque quiero luchar por lo que quiero hasta el final y eso que quiero eres ¡tú! Gracias por hacer que estos días se hagan más suaves con ellos, porque son duros pero sé que lo superaré, que tiraré adelante. Te echo de menos, pero te recuerdo y quiero que lo consigas porqué te lo mereces.

¡TE QUIERO!





10/06/10

miércoles, 9 de junio de 2010

"Ja som tots, ja puc morir..."


Avui ja fa 10 anys d'aquelles paraules tant dures que em vas dir...Però el temps passa i haig de tirar endavant, mirar cap a un futur, per molt difícil que em sigui, però ho haig de fer tant per tu com per mi...

El temps està passant, lent, molt lent, massa i tot, però alhora em passa ràpid, han passat 10 anys i sembla que fos ahir, però alhora se m'ha fet duríssim, llarguíssim i insuportable. Viure un dia a dia sense tenir-te al meu costat, sense poder-te explicar tot allò que em passa, tot el que faig cada dia, que em donis consells, m'ajudis, m'escoltis,...

Però ja no pot ser, tot això es va acabar aquell 10 de juny del 2000, totes les nostres conversacions, les teves carícies, les teves paraules, les teves maneres de veure la vida, de tirar endavant, de dir-me les coses...Hi ha tantes coses que trobo a faltar...Però sempre et recordo, sempre et duc en el meu cor, en la meva ment, dins meu, davant perquè em puguis guiar, perquè m’il•luminis el camí...

Però he trobat algú, algú amb el que puc parlar, que m'escolta i sobretot que m’entén. Sap com es passa, com s'ha de superar i sobretot, com tirar endavant recordant-te a tot moment, però amb un bon pensament, amb un bon record, amb els ulls plorosos però sense plorar, perquè tots els records són moments inoblidables, bons moments que mai es podran oblidar...

Però se que estiguis on estiguis m'estaràs protegint i ajudant dia i nit...

T'ESTIMO PAPI!


Et trobo a faltar, trobo a faltar el teu somriure, les teves abraçades les teves carícies, les teves paraules...
Gràcies per estar sempre i estigues segur que me’n sortiré, perquè amb tu tot es més fàcil, tot es de color, tot té llum, tot té camí...
Estic contant els dies que queden per tornar-te a tenir, per tornar-te a dir que t'estimo i que lluitaré fins el final...
Gràcies per lo d'ahir, per dir-li que m'ajudés, que estigués al meu costat, que m'escoltés, que m'animés...tot el que fas no te preu ni paraules...GRÀCIES CARINYU!

T'ESTIMO!

09/06/10

lunes, 7 de junio de 2010

Hoy tengo ganas de escribir, escribir esa carta que nunca llegué hacer…




No hago más que pensar en todo este tiempo, en todos los momentos, en todos los instantes, en todos los recuerdos…



Hoy hace 8 meses que te vi, 8 meses de nuestros primeros 2 besos, 8 meses en que mi vida ha cambiado en completo, 8 meses que me levanto pensando en ti.



Puede sonar raro, puede sonar extraño, pero tú me hiciste cambiar mi vida, tú hiciste que todo lo que me rodea es motivo de alegría, motivo de vivir el momento, motivo de darlo todo…



Se me hace raro decir todo esto, pero a la vez me hace feliz poderte decir todo esto. Nunca llegué a imaginar que ese día cambiara mi vida, cambiara mi forma de pensar, de hacer, de querer, de amar, de vivir la vida. Puedo dejar de recordar esas palabras/frases que hicieron mi vida un mundo perfecto, un mundo de sueño, un mundo de felicidad. Dicen que todo lo que empieza algún día termina, porqué alguno de los dos ya no está o porqué el amor se ha acabado, yo quiero que sea porqué alguno de los dos ya no está, porqué contigo todo es un sueño, un sueño del que nunca quiero despertar, ese sueño que se me hizo realidad en ese momento que dije: “Si, me quedo”. ¿Qué hubiese pasado si no hubiera estado allí? ¿Si no hubiera aceptado quedarme? ¿Si no hubiera dicho me quedo? ¿Si no nos hubieran presentado? Me puedo formular muchas preguntas pero ninguna con respuesta, porqué mi respuesta fue: “Ahora puedo decir que te conozco y que ese día cambió mi vida”. No puedo formularme otra respuesta, porqué mi respuesta es esta.



A veces recuerdo como todo empezó y como todo ha ido creciendo poco a poco, como el tiempo se me ha pasado rápido conociéndote, para que haga dos días que te conozco y ya hace 8 meses. ¿Por qué pasa tan rápido el tiempo cuando estás con la persona que quieres? Preguntas y más preguntas pasan por mi cabeza día tras día. Del porque de las cosas…



O como ese día esperando que salieras, deseando verte, por mucho que no hablásemos, pero que al final resultó ser otro día perfecto, otro momento inolvidable… Con esa frase: “La invitarás supongo, ¿no?” y tu gran respuesta: “Cuando ella quiera”, estos momentos no tienen precio, estos instantes del tiempo que no tienen otra cosa que palabras bonitas, palabras hermosas, palabras inolvidables…



Luego tu hermano, hablándome de ti, luego tu mejor amigo diciéndome que todo podía empezar… Han ido haciendo de mi alguien con ganas de luchar, con ganas de querer y sobre todo con ganas de conocerte más allá…



Después llegó el día de tu primera llamada, de nuestras primeras palabras por teléfono, de nuestras primeras sonrisas, de nuestras primeras confesiones… Qué extraño se me hizo, pero que feliz me hiciste… Todo empezaba a ir como debía…



Más tarde llegó tu cumpleaños, te tenía que felicitar y decirte todo, como me sentí, como me sentía en ese momento y como hacías que mi vida tuviera sentido… Y después llegó ese sábado que hizo cambiar aún más las cosas, fuiste tú quien dijo te quiero conocer más allá, quiero que todo cambie a partir de hoy… De esto ya hace 2 meses, pero el tiempo se me pasa demasiado rápido…



A partir de allí todo cambiaba más, todo parecía más perfecto, más emocionante, más real… Empezamos a quedar sin nadie, solos tú y yo, con ganas de conocernos, con ganas de saber el uno del otro, con ganas de hacer que todo ese sueño aún se hiciera más realidad…



Las palabras de nuestros amigos, de tu hermano, de tu mejor amigo, aún ayudaron más a que todo fuera mejor, sin miedo alguno pero con nervios a la vez…



Te dije que lucharía, que no me rendiría, que haría que mis miedos desaparecieran, porqué tu me demostrabas que esos miedos tenían que desaparecer, que tenía que vivir el momento y dejar atrás el pasado. Todo lo que un día me hizo daño, ahora no era igual. Que me ayudarías a luchar contra ese miedo que un día me pusieron delante y así ha sido. Cada día que pasa me demuestras más, parece como si nos conociéramos de toda la vida, como si no tuviéramos un pasado para olvidar, simplemente recordar.



Lo que él un día me enseñó, hoy se me está haciendo realidad junto a ti. Todo eso que un día me prometió eres tu quien lo hace realidad. Todo eso que él un día juro, eres tú quien lo cumple…
Parece mentira como alguien puede hacer que tu vida cambie de un día para otro, como puedes llegar a ser feliz porque alguien hace que sea así… Ese alguien eres tú, esa persona eres tú, esos momentos son los que paso junto a ti.



Luego llegó el gran momento, te tenías que ir, el trabajo no nos dejaba seguir unidos, pero queda menos, quedan menos días para volver a estar juntos… Me dijiste que me iría bien para que saliera adelante con los estudios, para que estudiara y estuviera concentrada con lo que debía y así he hecho, porque me queda una semana muy durita, pero luego seré libre y podré tener todo el tiempo para hacerte feliz y para demostrarte todo eso que te mereces, y lo que te mereces es que luche día a tras día para que tu también seas feliz a mi lado…



Todo lo que empieza no tiene porqué terminar, ese es mi frase cuando hablo de ti. Porqué lo que he empezado contigo no quiero que nunca termine, quiero que vaya más allá, como un día tu dijiste y ahora soy yo quien te lo digo.



Gracias por hacer de mí una persona feliz, con ganas de luchar y por ganas de que lo nuestro nunca termine…



También debería darles las gracias a todos los que han hecho que mi sueño, nuestro sueño se hiciera realidad… ¡GRACIAS!



¡TE QUIERO!




PD: Contando los días para volver abrazarte, a susurrarte al oído, a reírme por tonterías, a darte un beso, a decirte que eres lo más bonito y especial que tengo…



PD1: Eres tu quien alumbra mi camino y por ti llegaré hasta el final.



PD2: Gracias a vosotros este sueño se hace realidad día tras día.